Na marginesie artykułu „Gdzie szukać informacji o wydarzeniach kulturalnych?” (Marlena Jałoszyńska).
Portale gromadzące informacje o wydarzeniach kulturalnych to nie tylko kopalnia wiedzy, z której możesz skorzystać, planując wycieczkę z dziećmi w konkretne miejsce, ale również platformy, dzięki którym możesz uczyć dzieci kompetencji społecznych i uwrażliwiać je na otaczający świat.
Jak?
WYBÓR NALEŻY DO CIEBIE!
CZYLI O UMIEJĘTNOŚCI WYSZUKIWANIA INFORMACJI I SKUTECZNEJ ARGUMENTACJI
Organizując wspólny wyjazd z dziećmi, zaproponuj im, żeby same zdecydowały, w jakim wydarzeniu chciałyby wtedy wziąć udział.
Wystarczająco wcześniej (tak, żebyście nie tylko mieli szansę zdobyć informacje o wydarzeniach i zdecydować, w którym z nich chcecie wziąć udział, ale również zdążyli zarezerwować bilety, jeśli będzie taka konieczność, oraz odpowiednio zaplanować całą wycieczkę) zaproponuj dzieciom, żeby przeszukały portale informujące o wydarzeniach kulturalnych w okolicy, do której się wybieracie. Spośród znalezionych atrakcji dzieci mogą wybrać jedną, w której chciałyby wziąć udział. Możesz podzielić dzieci na małe grupy (więcej o podziale na grupy tu), ułatwi im to proces argumentacji i opowiadania się za swoim wyborem, a jednocześnie zmniejszy pulę wydarzeń, na które będziecie głosować.
Następnie dzieci powinny przygotować prezentację dotyczącą swojego wydarzenia i argumentację, dlaczego sądzą, że warto wziąć w nim udział (argumentacja powinna być nie tylko dobra merytorycznie, ale również odpowiednio przygotowana i zaprezentowana – tak, aby zaciekawiła koleżanki i kolegów, zachęcając ich do uczestnictwa w tym, a nie innym wydarzeniu). Pamiętaj, żeby wcześniej poinformować rodziców, że dzieci spędzą trochę czasu, buszując w Internecie w poszukiwaniu informacji na zadany temat.
Ważne!
Dobrze, jeśli przed wystąpieniami dzieci wspólnie poćwiczycie wystąpienia publiczne. Sprawdźcie, jak ważna jest postawa ciała i mimika, jakie znaczenie ma to, czy mówisz od siebie, czy z pamięci lub czytasz z kartki; zobaczcie, co się dzieje, kiedy patrzysz słuchaczom w oczy; porozmawiajcie o sposobach na tremę; zastanówcie się, jak budować historie wokół swoich prezentacji, żeby zainteresować nimi innych i uruchomić ich wyobraźnię.
Kiedy każda z grup zaprezentuje już wydarzenie, w którym chciałaby wziąć udział, zorganizujcie głosowanie. Najpierw ustalcie zasady: nie głosujemy na swoje wydarzenie, każdy ma do oddania tylko jeden głos, a w przypadku remisu głosujemy raz jeszcze, wybierając pomiędzy dwoma wydarzeniami.
Umożliwiając dzieciom dokonywanie własnych wyborów i poszukiwanie dla nich uzasadnień, uczysz je kompetencji liderskich i odpowiedzialności za siebie samych oraz za grupę (jak mój wybór wpłynie na grupę, co z rzeczy, które mnie interesują, może być dobre dla grupy itd.). Jednocześnie wspierasz u dzieci krytyczne myślenie i umiejętność rzecznictwa w sprawie dla nich istotnej.
CZY WSZYSCY SĄ WIDOCZNI?
CZYLI SPRAWDZAMY CO Z UDOGODNIENIAMI DLA OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH
Poproś dzieci o przejrzenie portali ze zbliżającymi się wydarzeniami kulturalnymi w waszym regionie. Wspólnie zastanówcie się, czy na tych wydarzeniach mogą pojawić się osoby niepełnosprawne. Jakie wymagania powinny zostać spełnione, żeby – przykładowo – w którejś z atrakcji mógł wziąć udział chłopiec na wózku lub niedosłysząca dziewczynka? A jeśli te wymagania nie są spełnione, czy możecie coś z tym zrobić? Czy szóstoklasiści mogą wysłać list do organizatorów wydarzenia z informacją o potrzebach osób niepełnosprawnych, a nawet z propozycją konkretnych rozwiązań?
W szkole Riverside w Indiach (http://www.schoolriverside.com/) klasa piąta, ucząc się o prawach dziecka, przez dwie godziny rolowała kadzidełka, żeby doświadczyć życia dziecka robotnika (w „standardowych” warunkach dzieci pracują ponad 8 godzin…). Po tym doświadczeniu dzieci postanowiły, że ruszą w miasto, żeby przekonywać wszystkich do niezatrudniania innych dzieci do pracy fizycznej w wycieńczających warunkach. W ten sposób nauka wpisała się w rzeczywistość, zacierając granice między szkołą i życiem, a dzieci uczyły się, jak wpływać na los swój i innych, jak wziąć za ten los odpowiedzialność, budując jednocześnie swoje poczucie sprawczości i wiarę we własne możliwości.
Przeglądając wydarzenia w innych miejscowościach w regionie, pamiętajcie, żeby przyjrzeć się również, jak funkcjonuje wasze najbliższe otoczenie – szkoła, ośrodek kultury, wieś, miasto. Czy te miejsca są dostosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych? Czy wydarzenia kulturalne realizowane w waszym miejscu zamieszkania umożliwiają takim osobom uczestnictwo? A jeśli nie… co moglibyście z tym zrobić?
Zorganizujcie w swojej miejscowości akcję, pikietę lub happening, który będzie uświadamiał społeczności problem z organizacją przestrzeni i wydarzeń dla osób niepełnosprawnych, a co za tym idzie społecznym wykluczeniem tych osób. Albo – zaproście dzieci z różnymi dysfunkcjami do stworzenia dla społeczności wspólnego wydarzenia, które pokaże mieszkańcom, jak rozmaicie odbieramy świat i co jest nam potrzebne, byśmy mogli ten świat jak najlepiej eksplorować. Ważne, żeby wyjaśnić wszystkim dzieciom biorącym udział w działaniach, jaka jest różnica między ciekawością a ocenianiem, na czym polega „inność” i czy kategoria „normalności” jest rzeczywiście taka oczywista – kto o niej decyduje?
Weronika Idzikowska – animatorka społeczna i kulturowa, pedagożka kultury. Ukończyła Laboratorium „Projektowanie Kultury” na Uniwersytecie SWPS oraz szkolenie certyfikacyjne dla trenerów Familylab Polska. Współpracuje m.in. z Małopolskim Instytutem Kultury w Krakowie, Instytutem Teatralnym im. Z. Raszewskiego w Warszawie, Wojewódzkim Domem Kultury w Kielcach. Współautorka podręcznika dla animatorów kultury i nauczycieli pt. Projektuj z dziećmi! Edukacja kulturowa w praktyce. Prowadzi szkolenia dla nauczycieli, animatorów, rodziców, dorosłych zainteresowanych podejmowaniem długofalowych działań na rzecz rozwoju społeczności dziecięcych oraz budowaniem i wzmacnianiem perspektywy relacyjnej w pracy z dziećmi.